Nanotechnologia

Naukowcy posłużyli się naturalnie występującą w organizmie nanocząstką zwaną „skarbcem” (ang. vault), aby opracować nową metodę dostarczania leków na choroby nowotworowe i AIDS.

Nanocząstki „skarbce” odkryto jeszcze w 1980 roku. Są to cząsteczki zbudowane z białek, które występują w dużych ilościach w każdej ludzkiej komórce. Po latach naukowcom udało się skonstruować z białek takie „skarbce” w warunkach laboratoryjnych. W odróżnieniu od naturalnych, opracowane przez nich nanocząstki są puste w środku, co pozwala na umieszczenie w ich wnętrzu cząsteczek leków.

Główną zaletą tych nanoskalowych „szaf pancernych” jest zminimalizowanie skutków ubocznych, wywoływanych przez toksyczne leki stosowane w leczeniu nowotworów i AIDS.

Naukowcy szczególnie liczą na efektywne działanie nanocząstek w przypadku trudnych do zwalczenia wirusów HIV, ze względu na zjawisko zwane latencją wirusów, czyli stadium utajenia. Oznacza to, że pomimo zredukowania wirusa HIV do poziomu niewykrywalnego przez leki, utajone (nieaktywne) wirusy nadal gromadzą się wewnątrz komórek w kieszeniach zwanych zbiorniczkami komórkowymi. Po przerwaniu leczenia utajone wirusy uaktywniają się, powodując ponowne zakażenie HIV. Z tego powodu, aby całkowicie usunąć HIV należałoby aktywować utajone wirusy, np. za pomocą leku briostatyny 1. Cząsteczki tego leku umieszcza się we wnętrzu nanocząstek, co umożliwia lipofilowy rdzeń, w jaki zaopatrzono „skarbce”. Zakapsułkowany w ten sposób lek trafia do komórek zawierających utajone wirusy HIV, nie uszkadzając zdrowych tkanek. Aktywowane przez uwolnioną briostatynę 1 wirusy są następnie eliminowane przez leki antyretrowirusowe.

Nowa metoda testowana jest na razie w warunkach laboratoryjnych, ale naukowcy mają nadzieję, iż wkrótce rozpoczną badania kliniczne.

Źródło artykułu: www.azonano.com

Źródło ilustracji: commons.wikimedia.org